Wachten op de was gaat over die stille momenten die je mag koesteren in de hectiek van de samenleving. Zoals wanneer je op de was moet wachten en even niks anders kunt dan gewoon maar zijn. De abstracte, kleurrijke landschappen die je ziet zijn stille werelden, waar je rond kunt dwalen en waar je even niets hoeft. Soms kom je een wezentje uit deze wereld tegen, die mag er zijn, net als jij.
Stel je een arena voor
Je hoort een zucht
opent je ogen
staat midden in een fel licht
De zucht was jij
Verder is het leeg
Te veel licht, te veel ruimte, te veel regelmaat
Te veel licht, te veel ruimte, te veel regelmaat
Je fluistert al je beste woorden, ze
zingen rond tot de was weer schoon
en het wachten geen wachten meer is.
tekst: Lotte Vermeulen
